زبان عرفانی در توصیف اسماء الاهی در بیان امام خمینی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری عرفان اسلامی، پژوهشکده امام خمینی)س( و انقلاب اسلامی، تهران )نویسنده مسئول(

2 استادیار گروه تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی، دانشگاه تهران، تهران

3 استادیار گروه عرفان اسلامی، پژوهشکده امام خمینی)س( و انقلاب اسلامی، تهران

چکیده

در دیدگاه ویژه امام خمینی که البته متأثر از مکتب ابن­عربی و مبتنی بر آیات و روایات است، زبان عرفانی از آغاز امر خلقت و در فرآیند آن در قالب گفتگوی هویت غیبی و موجودات مطرح می شود. این گفتگو در واقع طلب و دریافت مداوم وجود است. علاوه­بر­این، زبان عرفانی از منظری دیگر در فرآیند صعود عرفانی قابل ملاحظه است. طی این سفر روحانی به­تدریج حجاب­های اسمائی و صفاتی بیشتری از دیدگان سالک رفع می­گردند و عالم در پرتو روشن­تری از نور حقیقت مشاهده می­شود. پس از تجربه عرفانی از مبدأ متعالی، بیان­ناپذیری آنچه عارف از سر می­گذراند، اصل مشترکی است که هر صاحب تجربه عرفانی بدان اذعان دارد. با این­حال به منظور انتقال فهمی هر چند ناقص از محتوای تجربه سالک لب به سخن می­گشاید. او متناسب با مراتب سلوکی خویش زبان ویژه­ای به کار می­گیرد و در توصیف مراتب الوهی، اسمائی مبتنی بر ایجاب و سلب را بیان می­کند.

کلیدواژه‌ها