%0 Journal Article %T بررسی مضامین شعر عرفانی آقامحمدرضا قمشه‌ای %J پژوهش های عرفانی %I پژوهشکده امام خمینی(س) و انقلاب اسلامی %Z 2645-7520 %A شیخ, محمود %D 2018 %\ 12/22/2018 %V 1 %N 2 %P 111-128 %! بررسی مضامین شعر عرفانی آقامحمدرضا قمشه‌ای %K عرفان اسلامی %K مکتب تهران %K شعر فارسی %K ادبیات عرفانی %K شعر حکمی %K آقامحمدرضا قمشه‌ای %R %X محمدرضا قمشه­ ای متخلص به صهبا، از حکمای وابسته به حوزة تهران است. او و اقرانش، در عصر قاجار به شعر و ادبیات عرفانی توجه داشته­ اند. در شعر قمشه­ای مانند اشعار دیگر بزرگان مکتب تهران، نمونه­های قوی و ضعیف فراوانی است و مجموع اشعارش از نظر قوت تصویری و عاطفی یک­دست نیست. در بررسی مضامین شعری او سه دسته مضمون مشاهده می­شود: بیشترین ابیات قمشه­ای مضمونی عاشقانه دارد؛ در مضامین عاشقانة او به حسن و زیبایی معشوق، دگرسان بودن تجربة عشق و راه نداشتن همه کس بدان و ازلی بودن قسمت عشق، مستی عاشقانه، گسستن از غیر و پیوستن به معشوق و از دست دادن همة سرمایه در مصاف با عشق او توجه شده­است که در موارد اخیر او بیانی قلندرانه از مضامین را برگزیده است. پس از مضامین عاشقانه، مضامین قلندارنه در اشعار او مکرر است؛ تحقیر زاهد و شیخ و فقیه و حکیم سخن از کنار نهادن تسبیح و توبه شکستن به دست ساقی­عذار و یافتن رمز سعادت از پیر میکده و روی آوردن به شراب و بستن زنار و طلب طرب رقص خداکرم و عشق بدو، بهره ­برداری از مسئلة تقدیر و اشاره به قسمت ازلی در خوبی و زشتی، و نکوهش عقل از مهم­ترین مضامین قلندرانة اوست. پس از آن ابیات مشعر به مفاهیم فلسفی و عرفانی قرار دارد که توجه به تجلی الهی در کائنات و رحمت او و وحدت و کثرت، کانونی است %U https://jms.ri-khomeini.ac.ir/article_101448_e0abded94bbd9e00635ad21a1b8fdc9b.pdf