@article { author = {حسین زاده اصل, سودابه and مهدی پور, حسن}, title = {تحلیل مفهوم «نابینایی » در عرفان اسلامی}, journal = {پژوهش های عرفانی}, volume = {3}, number = {5}, pages = {53-74}, year = {2020}, publisher = {پژوهشکده امام خمینی(س) و انقلاب اسلامی}, issn = {2645-7520}, eissn = {2645-7520}, doi = {}, abstract = {نیل به غایت عرفان -که قرب و فناء فی الله است - از راه مشاهده قلبی وبا ابزار چشم باطنی میسّر می شود، ازاین رو نابینایی از این قوه مدرکه قلب، در عدمحصول معرفت الله و قرب حق عامل تعیین کننده ای به شمار می آید. اما نابینایی ازمفاهیم مهم و پربسامد در عرفان است و به نظر می رسد در متون عرفانی، ابعاد معناییمثبت و منفی دارد. در بُعد مثبت، مشتمل بر نابینایی از خود و ماسوای حق است که بهبینایی چشم باطنی می انجامد و در بُعد منفی، مفاهیمی همچون جهل، ضلالت و غفلترا در برمی گیرد؛ بنابراین نابینایی هم به عنوان مانع سلوک و قرب و هم به عنوان عاملقرب یاد می شود.علت این ابعاد معنایی دوگانة حاکی از وسعت بینش عرفانی، متعلق نابینایی استکه گاهی حبّ به حق و گاهی حبّ به ماسوی حق، متعلق نابینایی قرار می گیرند کهپیامدی چون قرب یا ضلالت برای سالک در پی خواهد داشت. این مقاله به شیوهتوصیفی - تحلیلی و با رویکرد تبیینی وسعت معنایی واژه نابینایی و آثار و پیامد آندر مراتب وجودی و باطنی انسان همچنین متعلق نابینایی و علت آن در متون عرفانیرا بررسی می کند.}, keywords = {نابینایی,بینایی,قرب,ضلالت,عرفان}, url = {https://jms.ri-khomeini.ac.ir/article_146606.html}, eprint = {https://jms.ri-khomeini.ac.ir/article_146606_83dfe63ae725896a8107bed5a895a091.pdf} }