از منظر بسیاری از عارفان، حضرت ابراهیم)ع( پیامبری اولوالعزم است که در سیری باطنی و با گذر از مقامات سلوکی به بالاترین مراتب کمالی دست یافت. ابتعاد از خلق، اعتزال از پدر و مهاجرت از دیار شرک، رؤیت جذب هوار ملکوت آسمان و زمین، سلوک عقلی و قلبی که در ضمن احتجاجات او قابل رهگیری است، طی مقاماتی همچون انابه، احسان، فتوت، صدق، تسلیم و فنای در حق، عبور از مرتبه رؤیت مظاهر و وصول به حق، گذر از مرتبه ایمان به مرتبه یقین و اطمینان، وصول به مقام خلت و یافت مرتبه جمع تشبیه و تنزیه در معرفت به صفات ثبوتی خداوند و نهایتا بعد از توفیق در همه آزمو نها و ابتلائات و ب هطور خاص د لبردیدن از فرزند، نیل به مقام امامت ازجمله مقامات حضرت ابراهیم)ع( است که در متون عرفانی مورد توجه خاص عارفان قرار گرفته است. نویسنده این مقاله سعی دارد با توصیف و تحلیل کلمات عارفان در موارد فو قالذکر، نوع نگاه عارفان به شخصیت و جریانات حیات حضرت ابراهیم)ع( را بررسی کند.
)