@article { author = {خداداد, زینب and وکیلی, هادی}, title = {درآمدی به طرح نظریه روح معنا به عنوان رهیافتی در زبان عرفان}, journal = {پژوهش های عرفانی}, volume = {2}, number = {4}, pages = {27-44}, year = {2019}, publisher = {پژوهشکده امام خمینی(س) و انقلاب اسلامی}, issn = {2645-7520}, eissn = {2645-7520}, doi = {}, abstract = {عارفان در مواجهه با حقیقتی فرامادی و متعالی از تجربه­ای متمایز نسبت به تجربه­های حسی در جهان مادی برخوردارند. ایشان برای بیان تجارب عرفانی خویش ناچار به استفاده از الفاظ زبان مرسوم بین انسان­ها هستند، به نظر می­رسد در مرحله قبل از بیان تجارب عارفانه، معرفت و درک عارف تحت تاثیر چارچوب های اعتقادی و فرهنگی خاصی باشد و این تاثیر در بیان وی از تجربیاتش نیز برقرار است. اما به طور کلی­تر زبان عرفان باید دارای نظریه های زبانی خاص خود باشد که این نظریات را می­توان از نظریه های زبانی فلسفه زبان و زبان دین استخراج نمود. در این جستار با بررسی نظریه های زبانی در فلسفه زبان و زبان دین به دو نظریه برمی­خوریم که متناسب با ماهیت عرفان و زبان عرفان هستند، یکی نظریه فلسفی کاربردی ویتگنشتاین و دیگری نظریه دینی روح معنا. طرح این نظرات و سویه های مختلف مباحث مرتبط با آن به عنوان نظریه هایی در زبان عرفان از موضوعات مورد بررسی این نوشتار است. }, keywords = {زبان عرفان,زبان دین,فلسفه زبان,نظریه کاربردی,نظریه روح معنا}, url = {https://jms.ri-khomeini.ac.ir/article_138829.html}, eprint = {https://jms.ri-khomeini.ac.ir/article_138829_522d01a6b51dfae237def8b71db31343.pdf} }